سیم بکسل (طناب فولادی) تعدادی رشته از سیم های فلزی است که به صورت مارپیچ در هم
تنیده شده اند و یک طناب مرکب را تشکیل داده اند که به عنوان laid rope
شناخته میشوند.

 در آغاز از سیم های آهن فرآوری شده استفاده می شد، اما امروزه استیل ماده ی اصلی مورد استفاده در سیم بکسل است.
از دیدگاه تاریخی، سیم بکسل ها تکامل یافته ی زنجیرهای آهنی فرآوری شده هستند که این زنجیرها بیشترین آسیب دیدگی را داشتند.

سیم بکسل ها با شروع استفاده جرثقیل ها در معدن در دهه ی ۱۸۳۰ توسعه یافتند. سیم بکسل ها به صورت پویا برای بالا بردن در بالابرها و آسانسورها و ارسال نیروی مکانیکی استفاده می شوند. سیم بکسل همچنین برای ارسال فشار در مکانیزم هایی همچون کابل Bowden یا سطوح کنترل متصل به اهرم ها و پدال های هواپیما در اطاقک خلبان نیز استفاده می شود.

  سیم بکسل مدرن توسط مهندس معدن آلمانی ویلهلم آلبرت در سال های بین ۱۸۳۱ و ۱۸۳۴ برای استفاده در معدنی در کوهستان Harz در آلمان اختراع شد. این نوع طناب های فولادی به سرعت مورد پذیرش قرار گرفتند چرا که برتری خود نسبت به طناب های ساخته شده از کنف و یا زنجیرهای فلزی را ثابت کردند. اولین طناب های فولادی ویلهلم شامل سه رشته ی چهار سیمی می شوند. در سال ۱۸۴۰، رابرت استرلینگ فرآیند را جلوتر برد.

در آمریکا تولید طناب فولادی توسط جان روبلینگ در سال ۱۸۴۱ شروع شد و پایه های موفقیت او در ساخت پل معلق را شکل داد. روبلینگ نوآوری هایی را در زمینه طراحی، مواد و ساخت طناب فولادی معرفی کرد.

 در نیمه ی دوم قرن ۱۹، سیستم های سیم بکسلی بیشتر به منظور انتقال نیروی مکانیکی مورد استفاده قرار می گرفتند که شامل تله کابین ها هم میشد. سیستم های سیم بکسلی یک دهم خطوط شفت هزینه ای در بر داشتند و ضرر و زیان اصطحکاک کمتری نسبت به خطوط شفت داشتند. با توجه به این سودمندی ها، سیستم های سیم بکسلی برای انتقال نیروی مکانیکی در فواصل کیلومتری مورد استفاده قرار می گیرند.